Toen ik precies tien jaar geleden met een delegatie Nederlandse jongeren naar Turijn reisde, had ik geen idee dat mijn leven voor altijd zou veranderen. We bezochten de Salone del Gusto en Terra Madre. Een door Slow Food opgezette bijeenkomst die de pracht en praal van de mondiale voedselproductie exposeert. Om precies te zijn is de Salone del Gusto een expo van producten van over de hele wereld. Met name kleinschalige producenten van Brazilië tot Papoea Nieuw Guinea en van Madagaskar tot Groenland tonen hun waar. Gefermenteerde gedroogde walvis, graansoorten waarvan je het bestaan niet kent en kazen die je nooit meer vergeet. Naast al dat culinaire geweld vindt er ook een vierdaags symposium plaats. Hier komen boeren, producenten, beleidsmakers en activisten uit alle windrichtingen samen om de koppen bij elkaar te steken en na te denken over de toekomst van ons voedsel.
Ik ging er als jonge chef en student politicologie heen, maar kwam terug met een missie. Ik wilde mijn interesse in lekker eten en mijn kookkunsten inzetten voor een betere wereld en mensen laten zien dat voedsel een van de manieren is om bij te dragen aan een leukere planeet. Iedere dag opnieuw kies je voor de manier waarop jij denkt dat we met de planeet, mensen en dieren moeten omgaan. Dat betrekken van mensen bij hun dagelijks brood kun je op veel verschillende manieren doen. Zo ben ik zelf een groot voorstander van het onderwijzen van kinderen. Zij zijn de toekomstige generatie en moeten leren hoe hun eten groeit, bloeit en hoe ze het zelf kunnen bereiden. Dat kan op school of thuis, maar zelf geloof ik niet dat het minder belangrijk is dan leren tekenen of Duits leren spreken.
De afgelopen jaren ben ik betrokken geraakt bij het World Food Center en specifiek bij de Experience die daar wordt gebouwd. Dit moet een plek worden waar jonge bezoekers op speelse wijze een verhaal mee krijgen overvoeding en ons voedselsysteem. Over alle bijzondere processen die voorafgaan aan het bordje eten dat ze dagelijks voorgeschoteld krijgen. Over de mensen die hun eten maken, maar ook over de uitdagingen en verantwoordelijkheden die komen kijken bij de Nederlandse ambitie om een belangrijke bijdrage te leveren aan het op een gezonde manier voeden van de wereld.
Zo belandde ik voor een inspiratiereis met een kleine delegatie van het World Food Center team opnieuw in Italië. We bezochten FICO, de Italiaanse poging om een soort voedselattractie te creëren. Ik vermoed dat de geestelijk vaders van FICO trouwe bezoekers zijn van de Salone en Terra Madre. Ook hier in Bologna is er sprake van een grootse uitstalling van prachtige producten met hier en daar ruimte voor verdieping. Het meest werd ik gegrepen door de levensechte fabriekjes waar je kunt zien hoe ricotta, pasta of de Bolognese trots mortadella wordt geproduceerd.
Waar de Italianen een ervaring weten mee te geven doordat ze vooral veel prachtige producenten bij elkaar zetten, zullen we dat in het World Food Center Experience anders doen. Hier spannen bedrijven, overheden en maatschappelijke organisaties zich in om samen een breed verhaal te vertellen over het wereldvoedselsysteem. Een plek waar kennis wordt overgedragen, mensen worden geïnspireerd en samen wordt gewerkt aan nieuwe innovaties. De uitdaging hierbij is om een spannende, speelse ontmoetingsplaats te creëren voor jong en oud, waar mensen, zoals ik ooit in Italië deed, weggaan met het gevoel dat een ieders keuze ertoe doet.
Samuel Levie is eigenaar van Food Cabinet, een project- en campagnebureau gespecialiseerd in voedselvraagstukken. Daarnaast is hij o.a. columnist voor Het Parool en bracht hij onlangs het kookboek We Eten Thuis uit. In 2008 richtte hij de Youth Food Movement op. Hij is bij het World Food Center betrokken als adviseur en ambassadeur.
Categorieën